Brief aan minister Dekker: ‘kunt u mij uitleggen wat het belang is van het doen van aangifte?’
In de media heeft minister Dekker van Rechtsbescherming meerdere malen aan personen met ervaringen van seksueel misbruik binnen de Jehovah’s Getuigen de oproep gedaan om aangifte te doen van dit feit. Het doen van aangifte zou de beste manier zijn om ervoor te zorgen dat een onderzoek gestart kan worden. Eén van de slachtoffers van misbruik vraagt zich in een brief aan de minister af wat het belang en de meerwaarde is van het doen van aangifte. Onderstaande brief is tijdens een gesprek dat Reclaimed Voices op 4 mei 2018 had met ambtenaren van het ministerie van Justitie en Veiligheid overhandigd.
Deze brief is met toestemming van de schrijver(*) gepubliceerd om inzicht te verschaffen waarom het doen van aangifte niet altijd een reële optie is.
(*) De identiteit van de schrijver van deze brief is bij stichting Reclaimed Voices bekend
3 mei 2018,
Geachte minister Dekker,
U heeft meerdere keren slachtoffers van seksueel misbruik binnen de organisatie van Jehovah’s Getuigen opgeroepen aangifte te doen van deze misdrijven. Ook heeft u laten weten dat u van mening bent dat er (te) weinig aangiftes binnenkomen (mijn vrije vertaling).
Ook ik ben één van de vele slachtoffers van seksueel misbruik binnen deze organisatie. Tevens ben ik slachtoffer van ernstige fysieke en emotionele mishandeling, gedwongen prostitutie en alle gevolgen die dit heeft gehad, alle gebeurd en uitgevoerd door leden binnen deze organisatie. Zelfs door een ouderling en een pionier, die hoog aanzien hebben binnen de organisatie.
De reden van mijn schrijven is dat ik u wil vragen of u mijn verhaal zou willen laten bezinken, op u in wilt laten werken, te laten doordringen en mij daarna een antwoord te geven wat voor u, als Minister zijnde, het belang is (maar vooral de meerwaarde) van het aangifte doen van de slachtoffers.
Als u mij daar een motiverend antwoord op kan geven wat doorslaggevend is, zal ik nogmaals serieus overwegen aangifte te doen. Kunt u dat niet, zou ù dan willen overwegen of u misschien uw oproep voor het doen van aangifte zou kunnen en willen bijstellen?
Toen ik nog geen 4 jaar oud was werden mijn ouders Jehovah’s Getuigen. Al voor mijn 4e begon ook het seksueel misbruik.
Mijn ouders ontwikkelden zich binnen de organisatie van Jehovah’s Getuigen tot een hoogaanziend gezin. Mijn vader werd ouderling (en later betrad hij nog hogere functies), mijn moeder was hèt aanspreekpunt voor alle zieken en zwakken binnen de organisatie en daarnaast hulppionier (60 uur per maand predikingswerk verrichten). Ik werd op mijn 14e gedoopt als Getuige en op mijn 15e ging ik pionieren, 90 uur per maand. Ook mijn 2 zusjes waren actief binnen de organisatie. Een voorbeeldgezin dus.
Het seksueel misbruik wat zich veelvuldig afspeelde binnen dit gezin, door beide ouders, werd bijzonder goed verborgen gehouden. Tevens de mishandelingen en de gedwongen prostitutie. Door mijn moeder werd ik verkocht voor seks aan mede-broeders van de (geloofs)gemeente, tussen mijn 8e en 12e. Mijn vader wist hier niets van. Vanaf mijn 12e nam mijn vader het stokje over en nam mij mee naar zijn privé-huis, een sexclub dus. Dit heeft, met tussenpozen, tot 2013, geduurd. Ik was toen 37.
Mijn zusjes zijn eveneens misbruikt, meerdere malen gebeurde het met mij en mijn oudste zusje samen, maar zij weigeren dit beide te erkennen in woorden. Wel geeft hun verleden voldoende aan door onuitgesproken bekentenissen, zoals weglopen van huis, zichzelf verwonden, anorexia, opnames binnen Jeugdzorg, probleemgedrag, enz.
Mijn vader dreigde mijn zusjes te vermoorden of hen kwaad te doen als ik mijn mond open zou doen, dat zelfde heeft hij ongetwijfeld ook tegen mijn zusjes gezegd. Daarbij vertelde hij ons dat Jehovah leugenaars haat en dat je dan niet in het paradijs zult komen.
Hoe moet je als klein meisje, maar later ook als puber of volwassene, dan ooit nog iets zeggen? Want binnen de organisatie werd je heel goed bijgebracht dat je geen laster mocht uiten. Ook werd je bang gemaakt met de consequenties. Gezien waartoe mijn vader in staat was met mishandelingen en verkrachting, zou hij het vermoorden van mijn zusjes dan niet durven?
Mijn ouders waren helaas niet de enigen die zich schuldig maakten aan seksueel misbruik. Ook 2 broeders uit de (geloofs)gemeente waar ik destijds zat misbruikten mij tijdens het predikingswerk. Dat gebeurde tussen mijn 15e en 18e. Daar heb ik melding van gemaakt bij de ouderlingen.
Wie waren de 2 ouderlingen die dit behandelden? Mijn vader en zijn beste vriend.
De 2 daders kregen alleen te horen dat ze niet meer met me mochten prediken. Dat was het. Of hier ooit iets van aan het Wachttorengenootschap is gerapporteerd? Geen idee. Ik moest vergeven en vergeten en mij werd verboden naar de politie te gaan. De ene dader leeft inmiddels niet meer, de andere is ook al op zo’n hoge leeftijd, dat ik van hem ook niet zeker ben of hij nog in leven is.
Een ander lid van de organisatie, destijds een jonge jongen nog, heeft mij verkracht. Ik vertelde het aan mijn ouders, maar werd niet geloofd. Naar de ouderlingen gaan, had dus geen zin. Mijn vader zou immers dan deze zaak weer moeten behandelen.
Toen ik op mijn 17e zwanger bleek door verkrachting heb ik een illegale abortus laten plegen in Duitsland (moord volgens de organisatie en ten strengste verboden en ‘strafbaar’ volgens hun interne rechtssysteem). Niet lang daarna wilde ik vluchten, ook al zou ik mijn zusjes achter moeten laten. Via de kringopziener van de organisatie werd ik uitgezonden naar een (geloofs)gemeente waar ze een pionier goed konden gebruiken. Onderdak werd geregeld bij een gezin die ook Jehovah’s Getuigen was. Dit was in 1994.
Ik dit gezin werd ik al snel getuige van seksueel misbruik van de vader bij zijn 2 dochters van 4 en 5. Ik wilde direct de politie bellen. Dit wist de vader te voorkomen door mij te verkrachten. Verder hebben er zich ook nog vreselijke andere dingen aangaande seksueel misbruik afgespeeld daar, waar ik nu niet over uit wil wijden.
Dit brak mij. Wel ging ik naar de ouderlingen en dit werd een afgrijzelijke (interne) Comitézaak. Om het kort te houden: ik werd als dader afgestempeld, de dader als slachtoffer. Mij werd verboden aangifte te doen.
Niet gauw daarna belandde ik in een psychiatrische instelling, veelal gedwongen opnames middels IBS en RM, meestal op een gesloten afdeling zonder vrijheden en veel verblijf in de isoleercel.
Ik kreeg de diagnoses Complexe Post Traumatische Stress Stoornis en Dissociatieve Identiteits Stoornis. In de ergste periodes slikte ik 24 pillen op een dag, ook onder dwang.
In tussentijd werd ik door de echtgenote van de man die zich aan zijn 2 dochtertjes en mij had vergrepen benaderd met de vraag of ik getuige wilde zijn voor hun dochtertjes in een Rechtszaak. Ze zaten inmiddels al in een Blijf-van-mijn Lijf-Huis. Ik heb dit toegezegd en ook ikzelf heb aangifte gedaan tegen deze man. Deze zaak werd behandeld door officier van Justitie M.R.A. (Michiel) van Ijzendoorn.
Het ging om 8 slachtoffers, minister Dekker. Het hele proces was slopend voor ons als slachtoffers. Voornamelijk doordat de dader regelmatig opstond tijdens de Rechtszitting en riep: ‘ze liegt!’.
Is deze man veroordeeld voor zijn daden? Ja en nee. De eis was 4 jaar met TBS. Hij kreeg 2 jaar, zonder TBS. En niet geheel onbelangrijk, alléén voor de zaak aangaande zijn 2 jongste dochtertjes. Waarom niet voor de andere 6 slachtoffers? Omdat daar geen juridisch bewijs voor was en geen getuigenverklaringen. Officier van Justitie dhr van Ijzendoorn heeft mij na de uitspraak nog persoonlijk toegesproken en mij op het hart gedrukt dat hij mij 100% geloofde, maar dat dit momenten waren dat hij betreurde dat het Rechtssysteem is zoals het is. Hij liet me weten dat ik hem altijd mocht benaderen als ik zijn hulp alsnog dacht nodig te hebben. Ik overweeg dit soms alsnog te doen. Deze zaak tegen dhr. T. speelde rond 1996.
Meneer T. , de dader, liep dus na 1,5 jaar gevangenisstraf, weer vrolijk buiten. Hij bezocht de vergaderingen van de JG weer en werd hersteld. Nooit is iemand binnen die (geloofs)gemeente ingelicht over zijn daden, tijdens deze zaak niet, maar ook niet daarna. Wel werd tijdens de periode dat de Rechtszaak speelde van het podium tijdens een vergadering binnen de organisatie gemaand de kranten niet te lezen over deze ‘kwestie’ omdat er ‘zusters binnen de organisatie’ waren die laster hadden verspreid.
Meneer T. loopt vandaag de dag nog steeds vrij rond, gaat langs de deuren en kan doen en laten wat hij wil binnen en buiten de organisatie. Niemand weet wat hij heeft gedaan en wellicht wel weer doet en kinderen lopen dus onbeschermd rond. En dat terwijl er aangifte is gedaan, minister Dekker.
Hij heeft een veroordeling van 2 jaar gekregen, liep na 1,5 jaar weer buiten, maar alleen maar omdat er voor deze 2 meisjes voldoende juridisch bewijs was en een getuigenverklaring van mij voor hen. Voor de andere 6 slachtoffers (waaronder ikzelf) heeft het ‘niets’ opgeleverd, behalve toegevoegde emotionele schade omdat het seksueel misbruik niet wettelijk erkend is. En van de 2 jonge meisjes, waarvoor de dader wel veroordeeld is, weet ik dat die jarenlang op de vlucht zijn geweest.
Ik was al die tijd en ook vele jaren daarna (totaal ruim 15 jaar) dus veelal gedwongen opgenomen middels een RM binnen de psychiatrie. Vele malen zat ik langere tijd in de isoleercel, zelfs een periode van meerdere weken. Niet omdat ik anderen wat aan had gedaan, maar omdat ik mezelf wat aan wilde doen door de ernstige gevolgen van wat anderen mij aangedaan hadden. Meneer T. zat maar 1,5 jaar ‘opgesloten’ en kon zijn leventje daarna weer oppakken. Heeft hij in een isolercel moeten verblijven omdat hij anderen wat aan gedaan heeft?
Toch had ik de moed nog om ook aangifte tegen mijn vader te doen. Dit werd na enige tijd geseponeerd. De politie vond het te alomvattend, te groot en het kostte mij mijn gezondheid.
Daarbij was er te weinig bewijs en dachten ze er toch geen zaak van te kunnen maken. Ook hebben ze een ernstige fout gemaakt, waardoor het vertrouwen in hun van mijn kant geheel geschaad was.
Ik maakte melding bij de ouderlingen betreffende mijn vader. Het enige wat ik te horen kreeg was: ‘Je moet vergeven en vergeten, want Jehovah is liefde.’
Dit speelde in 1994-1998.
Nog weer veel later heb ik opnieuw aangifte geprobeerd te doen, dit keer vooral aangaande de gedwongen prostitutie door mijn vader en de mensen die hij daarvoor gebruikte, ongeveer begin jaren 2000. Ik was destijd erg ziek door mijn Dissociatieve Stoornis en vaak met IBS ter crisis opgenomen. Tijdens de verhoren bij de politie waren vaak ‘delen/alters’ van mij aan het woord, ipv ikzelf. Dit resulteerde uiteindelijk in een proces tegen mij! Ik werd beschuldigd door de politie van het doen van valse aangifte en daarbij kreeg ik een hoge geldboete. Mijn psychiater en behandelaar hebben de halve wereld op zijn kop moeten zetten om dit ingetrokken te krijgen. Wat uiteindelijk ook gelukt is.
Vertrouwen in de politie is er eigenlijk niet meer. Als ze zich hadden verdiept in mijn situatie en stoornis hadden ze kunnen begrijpen waarom mijn verhaal verschilde, omdat het door verschillende persoonlijkheden van mij werd verteld. Vraagt u maar eens meerdere getuigen van een ongeluk hun verhaal te doen. Zal er ook maar 1 verhaal gelijk zijn? Nee, want iedereen vertelt het vanuit zijn beleving, gezichtsveld, ervaring, emotie, enz. Zo was het bij mij ook bij het doen van aangifte. Mijn 12 persoonlijkheden vertelden allemaal hun kant van het verhaal. En ineens was ik geen slachtoffer meer, maar werd ik in staat van beschuldiging gesteld! Dat is de realiteit, minister Dekker. U kunt de stukken opvragen bij politie R.Z..
In 2013 is het misbruik en de gedwongen prostitutie uiteindelijk gestopt. Wel ben ik nog een tijdje gevolgd door daders. Dit was tevens het jaar dat ik te horen kreeg dat arsten en therapeuten niets meer voor me kunnen doen. Het is dus elke dag maar zien mijn hoofd boven water te houden en de euthanasieprocedure die ik 2013 bijna voltooid had is weer opnieuw herstart sinds kort.
Via Reclaimed Voices heb ik mijn dossier, tevergeefs, op laten vragen bij de organisatie van Jehovah’s Getuigen. Alvorens had ik het zelf ook al opgevraagd bij de organisatie met 0 op het rekest. Zelf heb ik geen belang bij alles boven water halen, maar ik wil dit ter bescherming van de kinderen in onze maatschappij. Zodat mijn ellende niet voor niets heeft hoeven zijn.
Ik ben door Reclaimed Voices benaderd aangifte te doen (wat ik ook zou doen), maar er werd tijdsdruk opgelegd, mede door uw aangegeven uitspraak dat er aangiften nodig zijn en die er op dat moment nog steeds niet waren.
Hoe denkt u dat ik in een week tijd 30 jaar seksueel misbruik op papier krijg en de invloed van de organisatie daarbij als kernpunt? U weet zelf hoe uitgebreid een zaak kan zijn aangaande seksueel misbruik. Bij mij gaat het om 30 jaar en meerdere daders. Daarbij komend nog de invloed van de organisatie van Jehovah’s Getuigen en hun interne rechtssysteem.
Maar stel dat ik meer tijd zou krijgen (wat Reclaimed Voices me uiteindelijk ook wel gaf), wat denkt u dan dat dat voor meerwaarde zal hebben? Voor de kinderen in deze maatschappij, voor mij als slachtoffer, voor u als Minsterie, voor Nederland zelf?
Zou er nu ineens wel juridisch bewijs zijn in mijn zaak? Wat moet ik zonder mijn dossier beginnen wat bij de organisatie van de Jehovah’s Getuigen ligt, als dat al niet vernietigd is? Komt verdoezeld en vernietigd bewijsmateriaal door de daders nu ineens wel boven water? Kunt u (of eigenlijk de Rechtbank) de daders, waaronder mijn vader en dhr T., opnieuw oproepen voor dezelfde zaak?
Kortom: kan het ooit tot een veroordeling komen, waar de politie gefaald heeft, waar geen juridisch bewijs is (het woord van de daders tegen het mijne) en waar de organisatie van Jehovah’s Getuigen geen enkele medewerking geeft en wellicht mijn dossier en eventueel bewijs al vernietigd heeft?
Zo ja, wat zal dat dan voor resultaat hebben?
Stel dat het tot een veroordeling zal komen…wat levert dat dan op?
Voor mijzelf is het wel duidelijk en daar gaat het ook niet om. Mijn drijfveer ben ik niet zelf. Zet u maar eens ongeveer 1,5 jaar gevangenisstraf af tegen 15 jaar gedwongen opname zonder vrijheden, volgestopt met medicatie, geen kwaliteit van leven of toekomstperspectief. Voor mij persoonlijk heeft het dus geen meerwaarde, of denkt u van wel?
Maar voor de kinderen die nu nog slachtoffer zijn binnen de organisatie of het gevaar lopen slachtoffer te worden, binnen of buiten die organisatie? Want dàt zou mijn drijfveer en motivatie zijn! Wat zou mijn aangifte voor hèn toe kunnen voegen, in acht nemend hoe de organisatie van Jehovah’s Getuigen zich tot nu toe heeft gepresenteerd?
Maar ook de realiteit in acht nemend: zou opnieuw aangifte doen ooit tot een veroordeling komen, gezien hoe de zaken nu gaan en in het verleden zijn gegaan?
Met alle respect, minister Dekker. Ik ben al blij en enorm dankbaar dat er mensen zijn zoals u van het Minsterie en de mensen van Reclaimed Voices, die deze zaken serieus nemen en hun aandacht er aan geven. Maar is het haalbaar wat u wilt van slachtoffers (met alle consequenties vandien van wat het losmaakt voor hen) en zal het effect hebben?
Ik ben vanaf mijn 25e geen lid meer van de organisatie, mijn ouders en zusjes wel. Ik heb geen contact meer met hen. Wat denkt u dat er met hen zal gebeuren als er een zaak komt en wat voor consequenties dat heeft? Heeft u enig idee hoe complex alles in elkaar zit?
En naast mijn al dagelijkse worsteling van mijzelf overeind houden, in leven houden, heeft u enig idee wat de media-aandacht van het afgelopen half jaar, die niet geheel positief is betreffende de voortgang van het proces, met mijn psychische en fysieke gezondheid doet? Heeft u enig idee wat het naar boven haalt? Heeft u enig idee hoeveel groter mijn dagelijkse strijd is dan dat die al was?
Toch verzoekt u mij aangifte te doen.
Laat u mij alstublieft in een motiverend antwoord weten wat uw meerwaarde is van het doen van aangifte, wat het nut er van zal zijn en wat het effect volgens u zal zijn. Maar vooral, hoe realistisch het is.
Als u mij daarvan kunt overtuigen zal ik het doen van aangifte heroverwegen, met alle gevolgen van dien.
Maar als u daar geen motiverend en helder antwoord op heeft, bent u dan bereid uw oproep tot aanklachten te heroverwegen en andere vorm te geven?
Want gelooft u mij, mijn verhaal is niet de enige die zo alomvattend en groots is binnen de organisatie van Jehovah’s Getuigen. Ik heb niet veel meer te verliezen…andere mensen misschien wel…zeker degene die nog binnenin die organisatie zitten.
Dank u wel dat u de moeite heeft genomen deze brief te lezen. In spanning wacht ik een reactie van u af,
met vriendelijke groet,
XXX