door de Sprekende Getuige (*)

Afgelopen zondag werd tijdens de Wachttorenstudie  een van mijn favoriete Bijbelpassages aangehaald, die van de barmhartige Samaritaan. Het artikel ging over het belang van vrijgevigheid. Mijn oog viel daarbij op de volgende passage, ik citeer: “we kunnen Jehovah blij maken door zijn volmaakte voorbeeld en dat van Christus na te volgen, door aandacht te hebben voor het welzijn van anderen en door naar manieren te zoeken om ze te helpen. In de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan maakte Jezus duidelijk wat hij van zijn volgelingen verwacht: ze moeten hun uiterste best doen om mensen te helpen, wat hun achtergrond ook is. (Lees Lukas 10:29-37.)”

Ik vroeg me opeens af hoe een dergelijke passage eigenlijk door de heren broeders beleidsmakers en bestuurders gelezen en geïnterpreteerd wordt. Zou achtergrond er werkelijk niet toe doen?Kennelijk hadden de anonieme schrijvers van het artikel het niet nodig gevonden om op zijn minst een waarschuwende voetnoot te plaatsen bij genoemde passage. Zoiets als: *Uiteraard is het voor een broeder of zuster niet toelaatbaar om weldaden te verrichten aan afvallige of uitgesloten personen. Nee niets van dat alles.

Niettemin moet er wel degelijk een dergelijk kromme logica post hebben gevat in de breinen van de broeders in het bijkantoor in Emmen. Op zaterdag 6 oktober stond daar namelijk een bevlogen groep mensen voor een gesloten hek. De inzet was onder meer aandacht te vragen voor schrijnende  kwesties als een gebrek aan bescherming voor kinderen tegen alle vormen van seksuele exploitatie en misbruik binnen de gemeenschap van Jehovah’s Getuigen. Twee vrouwen hielden tijdens die bijeenkomst een spandoek vast waarop onder meer stond te lezen: Waarom verbood u mij naar de politie te gaan? Waarom kreeg ik zwijgplicht? Waarom werd niemand gewaarschuwd dat er 2 pedofielen waren? Waarom zeggen jullie dat we liegen? Het zijn precies het soort vragen die al tientallen jaren onbeantwoord blijven. Het hek bleef echter op die zonnige zaterdagochtend stug dicht evenals de harten van de verantwoordelijke broeders die dergelijke vragen in de afgelopen decennia bewust onbeantwoord hadden gelaten dicht blijven.

Een moderne variant op de barmhartige Samaritaan

Verschillende Bijbelverhalen zijn de laatste jaren door de Getuigen verfilmd en in een modern jasje geplaatst. Ik denk bijvoorbeeld aan de parabel van de Verloren Zoon en het driedelige Bijbelse drama “Denk aan de vrouw van Lot”. Bij deze wil ik op mijn beurt een moderne variant beschrijven van de parabel van de barmhartige Samaritaan. Het zou mooi zijn als een dergelijk scenario door de broeders verfilmd zou worden en op een volgend congres vertoond zou worden. Wie weet zouden er her en der wat spreekwoordelijke schellen vallen. Ik droom er graag over…

Een jonge zuster liep na een middag velddienst in een buitengebied naar huis maar viel onderweg in handen van een ouderling die haar uitkleedde, haar verkrachtte, mishandelde en haar halfdood achterliet. Toevallig kwam na een half uur een andere ouderling langs. Toen hij haar zo half ontkleed langs de weg zag liggen ging hij informeren wat er gebeurt was. De vrouw vertelde het hele verhaal. De ouderling zuchtte diep, wees haar op het feit dat ze verder geen getuigen had die haar verhaal konden bevestigen, legde haar vervolgens het zwijgen op en liep door.

Kort daarna kwam er ook een kringopziener langs. Toen hij haar zag stopte ook hij en vroeg haar wat er gebeurt was. Toen ze vertelde wat haar was overkomen schudde hij meewarig zijn hoofd en  stelde haar voor om het hele gebeuren in Jehovah’s handen te laten rusten bij gebrek aan bewijs. Voor hij echter verder liep gebood hij haar uitdrukkelijk op straffe van uitsluiting er verder met niemand over te praten.

Inmiddels was het donker geworden en kwam na verloop van tijd langs die zelfde weg een uitgesloten homoseksuele man. Hij zag de jonge vrouw liggen en kreeg medelijden met haar. Hij ging naar haar toe, verzorgde haar wonden, kocht nieuwe kleren voor haar en luisterde vervolgens aandachtig naar haar verhaal. De volgende dag besloot hij haar in contact te brengen met mensen die haar verder zouden kunnen  helpen. Het ging om mensen die haar specialistische hulp konden bieden en bereid waren haar desgewenst ook juridisch te ondersteunen.

Hoewel ze na een aantal maanden zich wat minder slecht begon te voelen, begon het toch hoe langer hoe meer aan haar te knagen dat ze er binnen haar geloofsgemeenschap met niemand over kon praten. Pas na een aantal jaren lukte het haar om het stilzwijgen over haar zaak binnen haar gemeente te doorbreken. Ze nam een ouderling in vertrouwen en vertelde hem het bovenstaande verhaal. Na alles verteld te hebben vroeg ze aan hem wie van de drie zich de naaste had betoond.

Ik stel voor om dit soort zaken niet in Jehovah’s hand te laten maar in onze eigen door Jehovah gemaakte hand te nemen en die belangrijke vraag ‘Wie is de naaste?’ zelf met daden te gaan beantwoorden.

* De Sprekende Getuige is een actieve Jehovah’s getuige die verbonden is met één van de plaatselijke gemeentes van Jehovah’s Getuigen in Nederland. Hij is kritisch op hoe Jehovah’s Getuigen reageren op de mediaberichten over seksueel misbruik en laat daarmee zien dat er ook binnen de organisatie personen zijn die van mening zijn dat er anders moet worden omgegaan met het onderwerp seksueel misbruik.

Blogs van de Sprekende Getuige verwoorden de persoonlijke mening van de auteur. Deze persoonlijke mening stemt niet automatisch overeen met de mening van het bestuur van Stichting Reclaimed Voices.