Weet je nog,
dat verlegen, stille meisje uit jouw klas?
Je wist nog niet precies wat,
maar was zeker dat er wat met me was.

Ik weet het nog,
je vroeg wat er met me aan de hand was,
maar ik zweeg,
en elke dag pikte je me op deze manier opnieuw uit de klas.

Jij vroeg,
ik zweeg,
jij keek zwijgend huiswerk na,
ik dronk het voor me neergezette kopje thee leeg.

We zijn nu 30 jaar later,
al die jaren bleef je vragen, maakte je tijd voor me vrij
Ik begon langzaam te vertellen,
en je vocht voor mij.

Ging je naar de politie, zocht je hulp?
Nee, je vocht voor me door er gewoon te zijn,
te luisteren, te zwijgen,
nooit weg te gaan,
en wanneer ik zelf ging,
bleef je altijd daar,
zodat ik je blindelings terug kon vinden
wanneer alles weer te donker werd.

Er zijn,
zo simpel.
Aanwezig zijn, geen druk uitoefenen,
grenzen stellen, luisteren,
aandacht hebben voor het kind,
laten weten dat hij of zij ok is,
laten weten dat jij nooit degene zult zijn die weg zal gaan.

Zoals die juf, zo wil ik ook zijn.
Er zijn voor diegene die gekwetst, gebroken,
beschadigd, kapot gemaakt zijn.
Een simpel woord, een knuffel,
een kaartje, een kopje thee…
Er zijn,
zo simpel is het,
het meest waardevolle wat wij als slachtoffer
zo nodig hebben.
Er zijn,
het kan het verschil maken van opgeven of doorvechten.

Ik ben er voor jou,
ben jij er voor mij?

(*) Deze woorden zijn uitgesproken door Astrid tijdens het stille protest op 6 oktober 2018.
Het meest essentiële wat je kunt doen als je bij een kind dat ‘onderbuikgevoel’ hebt, dat ‘niet pluis’ gevoel… Gewoon: Er Zijn!
Dit is de boodschap die Astrid graag aan iedereen in de maatschappij mee wil geven.