door de Sprekende Getuige (*)

‘Blijf waakzaam’ luidt de titel van een van de laatste korte lezingen op JW Broadcasting. Het thema is niet bepaald onbekend te noemen voor iedere (ex-)Jehovah’s getuige.  Zo was het in 2009 de thematekst van het congres van Jehovah’ss Getuigen en herhaalde het thema zich na die jaren nog tot vervelens toe in allerlei lezingen, video’s en lectuur. Gary Breaux, helper van het dienstcomité,  liet in de vorige maand uitgebrachte video nog maar eens helder zien waar het het Wachttorengenootschap vooral om te doen is. Mensen begrijpen tegenwoordig volgens Breaux niet wat er om hen heen gebeurt. Om dit te verklaren maakt hij een verband tussen Jesaja 56:10, waar de Bijbel spreekt over de leiders van Juda en het huidige optreden van leiders binnen de christenheid. Net zoals de wachters in Juda volgens de Bijbel niets merkten, blind waren en derhalve stomme honden genoemd werden die niet konden blaffen, zo zijn ook de huidige geestelijke leiders niet in staat om mensen te helpen begrijpen welk gevaar ze lopen, aldus Breaux, zinspelend op Armageddon. Op dat moment van de lezing aangekomen vindt Breaux het kennelijk gepast om ‘deze stomme honden nu eens tegenover ‘Jehovah’s wachters’ te plaatsen. De conclusie is dan uiteraard snel gemaakt, de slaafklasse vervult zijn taak op een geweldige manier.

Buiten dat ik me altijd afvraag hoe dergelijke borstklopperij in verhouding staat met de Bijbelse aansporing om nederig te blijven, vind ik dit neerbuigend wijzen naar andere religies tenenkrommend. Volgens mij leert de Bijbel  dat we ons nooit met anderen moeten vergelijken en geen competitiegeest moeten aankweken.

Hoe dan ook, Breaux concludeert in zijn lezing dat we in ieder geval niet moeten worden als die ‘stomme honden’. Breaux vraagt zich dan ook terecht af of  ‘onze’ innerlijke hond’ nog wel blaft. Hier moeten we echter niet de fout maken te denken dat hij met het woordje onze op zijn eigen organisatie doelt. Tenslotte heeft hij zojuist geconstateerd dat de slaafklasse ons altijd heeft geholpen om waakzaam te blijven en altijd een goed voorbeeld is geweest.

Breaux bedoelt dat een nachtwaker zich niet kan permitteren niets te ondernemen wanneer hij een lekkage ontdekt. De schade zou in dat geval enorm kunnen worden.  Zeer terecht concludeert hij hier dat  iets zien en niks doen geen optie is. Bij de geringste afwijking van Jehovah’s morele normen  moet die innerlijke hond die in ons zit gaan blaffen en actie ondernemen.

Inmiddels zijn er wereldwijd talloze lekkages binnen de organisatie van Jehovahs Getuigen geconstateerd. Ironisch genoeg zijn de grootste schadeposten van deze lekkages na het Blijf Waakzaam congres van 2009 boven water komen drijven. De meest recente heeft het genootschap diep in verlegenheid gebracht.  In Montana werd meer dan 30 miljoen van het genootschap geëist ten bate van een seksueel misbruikte vrouw.

De lekkages zelf zijn natuurlijk niet helemaal te voorkomen. Pedofielen en verkrachters tref je helaas in iedere grote organisatie aan. Onvergeeflijk is alleen dat in al die lekkage-zaken van het Wachttorengenootschap de dienstdoende nachtwakers geweigerd hebben in te grijpen toen ze zagen hoe sommige van hun zusters en broeders het water aan hun lippen stond. Ze bleken bovendien doof  en blind voor de aanbevelingen die de Australian Royal Commission hun ruim twee jaar terug deed naar aanleiding van de treurige constatering dat aldaar meer dan duizend gevallen van seksueel misbruik niet gemeld waren bij justitie. Binnenkort mogen we in Nederland hopen dat met het op handen zijnde onafhankelijke onderzoek naar het misbruikbeleid van de Getuigen de plaatselijke beerput nog meer open mag gaan.

Geen hond van de wachters in het Besturende Lichaam die daar voorlopig naar blaft of gromt. Het rigide beleid ten aanzien van seksueel misbruik dat voornamelijk gericht is op het schoonhouden van het eigen straatje ten koste van de slachtoffers en ten bate van de daders woekert al tientallen jaren voort,  Nog steeds probeert men bij constatering van misbruikzaken in eigen geledingen er alles aan te doen justitie buiten de deur te houden en daders te beschermen. Cruciale dossiers worden òf  bijtijds vernietigd òf simpelweg niet overhandigd met een beroep op het verschoningsrecht, hoe juridisch wankelbaar dit ook moge zijn.

Het vorig jaar uitgebrachte beleidsdocument waar het genootschap een mislukte poging doet zijn gezicht te redden verandert hier helaas niks aan, al zou je er een lichte verbetering in kunnen bespeuren.

Met het huidige beleid koestert het  Besturend Lichaam een groot lek dat moedwillig buiten het zicht wordt gehouden van de media en zelfs van het overgrote deel van de eigen broeders en zusters. Hierdoor kan  het lek rustig en meedogenloos doorsijpelen. Het kan nog enorme schade gaan aanrichten en levens voorgoed verwoesten. Laten we alsjeblieft die innerlijke hond van Breaux dus gebruiken en net zo lang blijven doorgaan met blaffen totdat het laatste lek hierin is gedicht.

* De Sprekende Getuige is een actieve Jehovah’s getuige die verbonden is met één van de plaatselijke gemeentes van Jehovah’s Getuigen in Nederland. Hij is kritisch op hoe Jehovah’s Getuigen reageren op de mediaberichten over seksueel misbruik en laat daarmee zien dat er ook binnen de organisatie personen zijn die van mening zijn dat er anders moet worden omgegaan met het onderwerp seksueel misbruik.

Blogs van de Sprekende Getuige verwoorden de persoonlijke mening van de auteur. Deze persoonlijke mening stemt niet automatisch overeen met de mening van het bestuur van Stichting Reclaimed Voices.